Το κουράγιο των ανθρώπων - Εισαγωγή

Η εμπειρία μου στην Ουγκάντα είναι πολύ ενδιαφέρουσα ως τώρα. Μέσα σε διάστημα περίπου τεσσάρων εβδομάδων έχουν συμβεί πολλά, έχω γνωρίσει πολύ κόσμο και σιγά σιγά αρχίζω να καταλαβαίνω καλύτερα την κουλτούρα της χώρας.

Το πρώτο πράγμα που μου έκανε μεγάλη εντύπωση εδώ στην Ουγκάντα είναι το πόσο φιλόξενος, χαμογελαστός και ζεστός είναι ο κόσμος. Προτού έρθω στη χώρα περίμενα ότι, λόγω του φρικαλέου αποικιοκρατικού παρελθόντος της χώρας και της Αφρικής γενικότερα, ο κόσμος θα ήταν απόμακρος αν όχι εχθρικός προς τους λευκούς και προς μεγάλη μου έκπληξη είδα ότι στην Ουγκάντα δεν υπάρχει καθόλου αυτό, το αντίθετο μάλλον.

Το κουράγιο των ανθρώπων εδώ είναι απλά απίστευτο: παρά τη μεγάλη φτώχεια και τις δυσκολίες τις καθημερινότητας, ο κόσμος είναι χαμογελαστός και κεφάτος, κάνει πλάκα και προπάντως δεν γκρινιάζει. Η έννοια της γκρίνιας πολύ απλά δεν υπάρχει εδώ, ο κόσμος απλά προσπαθεί να κάνει ό,τι καλύτερο μπορεί με τα λίγα που έχει. Τα μικρά παιδιά είναι συνήθως ξιπόλυτα, μισοντυμένα και βρώμικα αλλά σας  διαβεβαιώ ότι είναι πολύ χαρούμενα, χίλιες φορές περισσότερο απ'ό,τι τα παιδιά στην Ευρώπη και στον ανεπτυγμένο κόσμο γενικότερα. Τα παιδιά εδώ δεν έχουν τίποτα οπότε παίζουν με ότι βρουν και είναι ξένοιαστα ενώ εμείς μεγαλώσαμε με ανέσεις αλλά χάσαμε την αθωότητά μας πρόωρα σε μια κοινωνία που σε μαθαίνει από πολύ μικρή ηλικία να είσαι ανταγωνιστικός και να σκέφτεσαι τί δουλειά θα κάνεις όταν μεγαλώσεις. Τα μικρά παιδιά όταν βλέπουν λευκούς τρέχουν από πίσω με μεγάλο ενθουσιασμό φωνάζοντας muzungo muzungo, hi muzungo μ'ένα χαμόγελο μέχρι τ'αυτιά, μερικά απ'αυτά μπορεί να μην έχουν ξαναδεί λευκούς ποτέ τους! Η λέξη muzungo (μουζούνγκο) σημαίνει λευκός στα Λουγκάντα, την κυρίαρχη γλώσσα της κεντρικής Ουγκάντας, αλλά δεν φέρει καμία ρατσιστική χροιά, σημαίνει απλά 'λευκός'. Πολλοί ντόπιο φωνάζουν μουζούνγκο αν δουν λευκό αλλά δε σημαίνει τίποτα κακό!

Στο χωριό και στην άκρη της εθνικής οδού βλέπεις παιδιά να σπρώχνουν ένα ποδήλατο φορτωμένο όσο δεν πάει με μπιντόνια νερό, με ξυλεία, με οτιδήποτε: συνήθως οι δύο σπρώχνουν από πίσω και ο ένας οδηγεί το τιμόνι μπροστά με το ένα χέρι και βοηθάει στο σπρώξιμο με το άλλο. Παρά το φόρτο, αν τους χαιρετίσεις θα βγάλουν το ένα χέρι και θα σε χαιρετίσουν και αυτοί! Το ποδήλατο είναι κυρίως μέσο μεταφοράς φορτίων εδώ. Έχω δει να σπρώχνει ένα άτομο ακόμα και καναπέ πάνω σε ποδήλατο! Ειδικά στην Καμπάλα, βλέπεις τι κουβαλάει ο κόσμος πάνω στο κεφάλι του και απλά απορείς πως γίνεται! Κουβαλούν σακούς με άχυρα, κούτες με ηλεκτρονικά και ό,τι άλλο μπορείτε να φανταστείτε. Μερικοί κουβαλούν μέχρι και 5 μεγάλες κούτες, η μία πάνω στην άλλη στοιβαγμένες πάνω στο κεφάλι τους!

Οι τρεις πρώτες εβδομάδες στην Ουγκάντα - Τα βασικά

Έχω τρεισίμισι εβδομάδες εδώ στην Ουγκάντα και όπως έγραψα στο αγγλικό μπλογκ μου έχω τόσα πολλά να πω οπότε θα ξεκινήσω από τα βασικά.Προσγειώθηκα στο διεθνές αεροδρόμιο του Εντέμπε το πρωί της 3ης Αυγούστου. Το πρώτο βράδυ το πέρασα σ'ένα ξενοδοχείο δίπλα στα γραφεία της οργάνωσής μου ICYE Uganda/Uganda Volunteers for Peace (Διαπολιτισμική Ανταλλαγή Νέων Ουγκάντας/Εθελοντές της Ουγκάντας για την Ειρήνη) στο προάστειο Τσιμπουιέ της Καμπάλας. Την επομένη η οργάνωση μετέφερε εμένα και τρεις εθελόντριες της ICYE από την Ισλανδία, την Αυστρία και το Εκουαδόρ στο εκπαιδευτικό κέντρο Λουέζα. Το κέντρο αυτό βρίσκεται πολύ κοντά στον αυτοκινητόδρομο που συνδέει το αεροδρόμιο του Εντέμπε με την Καμπάλα (λέγεται ότι είναι ο καλύτερος αυτοκινητόδρομος της χώρας). Στη Λουέζα συναντήσαμε άλλους επτά Γερμανούς εθελοντές και εκεί είχαμε την κατασκήνωση προσαρμογής στη χώρα (on-arrival training camp) με την οργάνωση ως τις 9 Αυγούστου. Στις 9 του μηνός γυρίσαμε στα γραφεία της οργάνωσης απ’όπου η κάθε οικογένεια υποδοχής παρέλαβε τον εθελοντή της για να τον οδηγήσει στο χωριό/πόλη όπου θα δουλέψει για τους επόμενους έξι/δώδεκα μήνες. Η δική μου οικογένεια υποδοχής με οδήγησε στην Ναμαϊούμπα όπου θα μείνω ως τις αρχές Φεβρουαρίου του 2012. H Ναμαϊούμπα αποτελείται από ένα σύνολο μικρών χωριών και βρίσκεται 50 χιλιόμετρα από την Καμπάλα επί του αυτοκινητοδρόμου που οδηγεί στην πόλη Χόιμα (δυτική και ελαφρώς βόρεια Ουγκάντα). Επίσης, είναι σε απόσταση 240 χιλιομέτρων από τα σύνορα με τη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό. Μένω σ’ένα αρκετά μεγάλο σπίτι δίπλα στην εκκλησία της περιοχής και μερικά βήματα δίπλα στο παλιό γυμνάσιο της Ναμαϊούμπας όπου θα δουλέυω για τους επόμενους 5 μήνες. Προς το παρόν διδάσκω γαλλικά σε όποιον ντόπιο ενδιαφέρεται και έχω τρεις τάξεις από δυό-τρεις μαθητές η καθεμιά. Στις 5 Σεπτεμβρίου που ξανανοίγουν τα σχολεία πιάνω δουλειά επισήμως και θα διδάξω γαλλικά στους μαθητές της δευτέρας και τρίτης Γυμνασίου κατά πάσα πιθανότητα (το πρόγραμμα δεν έχει βγει ακόμα).