Γειά χαρά σε όλους!
Έχω να γράψω στο μπλογκ πάνω από ένα μήνα και έχω να πω πολλά όπως σας είπα και στο πρώτο κείμενο! Από τα μέσα Σεπτεμβρίου ο ελεύθερος μου χρόνος έχει μειωθεί σημαντικά διότι πλέον διδάσκω γαλλικά στην 1η και 2α Γυμνασίου στο τοπικό καθολικό γυμνάσιο (
Holy Family Secondary School) τις Τετάρτες και τις Πέμπτες, τις Δευτέρες και τις Τρίτες διδάσκω γαλλικά στην 1η και στη 2α Γυμνασίου σ'ένα μουσουλμανικό γυμνάσιο (
Naggulu Seed Secondary School) που είναι στα τρία χιλιόμετρα από το χωριό. Τις Παρασκευές δουλεύω σε μια διεθνή μη-κυβερνητική οργάνωση (
Minority Rights Group International, www.minorityrights.org) στην Καμπάλα, οπότε είμαι ελεύθερος τα σαββατοκύριακα πλέον.
Η εμπειρία μου εδώ στην Ουγκάντα περιλαμβάνει αυτά που βιώνει κανείς περίπου καθημερινά και μου έρχεται στο μυαλό ένας στίχος από έναν σοφό αμερικανό ράπερ: "seems that life is just a constant war between good and evil". Έτσι νιώθω συχνά εδώ, όταν βλέπω κόσμο που απλά κοιτάει πως να σε φάει, πως να σε αναποδογυρίσει σαν κουμπαρά μπας και πέσει κανένα τάλιρο, και δεν τους κατηγορώ απόλυτα γιατί και εγώ θα αναγκαζόμουνα να κάνω το ίδιο αν ήμουν το ίδιο φτωχός και παρατημένος από το κράτος. Συγχρόνως όμως, υπάρχουν και οι λίγοι που δουλεύουν σκληρά και που πραγματικά εκτιμούν το ότι κάποιος ήρθε από τι εξωτερικό εθελοντικά για να προσφέρει.
Όταν στις αρχές Σεπτεμβρίου έμαθα από φίλους εθελοντές ότι στο ντόπιο γραφείο της διεθνής μας οργάνωσης ο μάναντζερ τρώει λεφτά απ'τους εθελοντές και χτίζει το τρίτο του σπίτι τι στιγμή που τα περισσότερα σχολεία και ο κόσμος υποφέρει από την αφραγκία, απογοητεύτικα αρκετά. Είδα τον πρώτο καιρό ότι οι δωρεές και η βοήθεια που έρχεται από την Ευρώπη καταλήγει σε τσέπες και ότι τα σχολικά είδη που δωρίζει κόσμος από Ευρώπη και Αμερική καταλήγουν να πωλούνται στα πεζοδρόμια της Καμπάλας ή ακόμα και σε βιβλιοπωλεία και μάλιστα τόσο ακριβά ώστε να μην μπορεί να τ'αγοράσει ο απλός κοσμάκις. Αποτέλεσμα: έφερα με τα χαράς σχολικά είδη από το Λονδίνο σε εννιάωρη πτήση, αλλά τα σχολικά είδη της Καμπάλας δε θα φτάσουν ποτέ στα χωριά όπου τα χρειάζονται, και ας είναι μόνο 50 χιλιόμετρα μακριά το δικό μας. Το ίδιο ισχύει και με τα παιχνίδια, που τα βρίσκεις στα malls για τους πλούσιους με το κιλό, όπως και οτιδήποτε άλλο υπάρχει στην Ευρώπη, σε απλησίαστες τιμές φυσικά για τους ντόπιους! Με πήρε λίγο από κάτω μέχρι που σκέφτηκα ότι δεν ήρθα μέχρι εδώ για να με σταματήσουν αυτές οι αλητείες που συμβαίνουν παντού στον κόσμο διότι όλοι οι άνθρωποι είμαστε τα ίδιο, όπου και να κοιτάξεις οι ίδιες κομπίνες γίνονται! Εγώ θα κάνω ό,τι μπορώ και ας κάνουν οι άλλοι ό,τι θέλουν, λες και θα τους σταματήσω εγώ!
Οι παπάδες στο σπίτι μου που παραπονιούνται ότι δεν υπάρχουν λεφτά και μου ζητάνε να φέρω λεφτά από έξω για επισκευές, για να τελειώσει η κατασκευή του σχολείου, κυκλοφορούν με τα αμάξια τους περίπου καθημερινά για να πηγαίνουν στις λειτουργίες τους τη στιγμή που η βενζίνη έχει φτάσει 1ευρώ το λίτρο. Φανταστείτε αν στην Ελλάδα υποφέρετε με την τιμή της βενζίνης πόσο απαγορευτική είναι εδώ, τη στιγμή που ο κόσμος δε μπορεί ν'αγοράζει ζάχαρη γιατί το κόστος ζωής έχει εκτιναχτεί αλλά που να εκτιναχτούν οι μισθοί! Δύο από τους παπάδες στο σπίτι μου έχουν τζιπ και βανάκι, και οι ίδιοι που ζητούν βοήθεια μου παραδέχονται ότι οι ξένες ΜΚΟ δε στέλνουν πλέον λεφτά στην Ουγκάντα γιατί δεν τους εμπιστεύονται πια!
Τα παιδιά του σχολείου που δεν είναι εσώκλειστα περπατούν μέχρι και 7χιλιόμετρα μερικά για να έρθουν στο σχολείο και όταν βρέχει καταρρακτωδώς πρέπει να γυρίσουν με τα πόδια πίσω δίοτι δεν έχουν 500shillings (1ευρώ είναι 3832 shillings) για να γυρίσουν με το μινι-βαν ταξί (μοναδικό μέσο μεταφοράς εδώ στην Ουγκάντα αν εξαιρέσεις τα μπόντα μπόντα, μοτοσυκλέτες που είναι επικίνδυνες και τριπλάσια ακριβές). Μερικά παιδιά δεν έχουν σχολική τσάντα, άλλα μοιράζονται μία ανά τρία άτομα κτλ. Η αδικία κυριαρχεί σε πολλές μορφές και θα μπορούσα να αναφέρω πολλά ακόμα παραδείγματα.
Το θέμα είναι ότι πρέπει να βλέπουμε τη θετική πλευρά των πραγμάτων και να είμαστε αισιόδοξοι γιατί τα πράγματα μπορούν ν'αλλάξουν και αλλάζουν, και ας είναι σε μικροσκοπική κλίμακα. Είμαι περήφανος που 2 ντόπιοι μαθητές μου προτού αρχίσει η σχολική χρονιά παρουσίασαν τον εαυτό τους και έκαναν ένα μικρό διάλογο στα γαλλικά μπροστά στην κάμερα. Είμαι επίσης περήφανος για τους μαθητές τις 2ας Γυμνασίου του τοπικού σχολείου που διάλεξαν να παραμείνουν στο μάθημά μου όταν ζήτησα σε όλη την τάξη να φύγουν όσοι δε θέλουν το μάθημα δίοτι κάποιοι δημιουργούσαν προβλήματα με την κατ'επανάληψη ασεβή συμπεριφορά τους.
Οι μαθητές προέρχονται από δύσκολες οικογένειες, άλλοι είναι ορφανοί από έναν γονέα ή και από δύο, μία μειονότητα έχει ΑΙDS και όλοι τους είναι από φτωχές οικογένειες, άλλοι περισσότερο και άλλοι λιγότερο. Οι πόλεμοι στο γειτονικό Κονγκό, στη Ρουάντα και αλλού, καθώς και η γενοκτονία στη Ρουάντα έχουν ακόμα άμεσες συνέπειες καθώς έχοουν φέρει πολύ κόσμο εδώ. Έχω μαθητές απ'τη Ρουάντα, μια 13χρονη μαθήτριά μου έχασε τον πατέρα της στο Κονγκό ο οποίος ήταν στρατιώτης στο στρατό του Καγκαμέ (πρόεδρος της Ρουάντα), στη συνέχεια πήγε στη Ρουάντα όπου έχασε τη μητέρα της και μετά ήρθε στην Ουγκάντα. Παρ'όλη την τραγικότητα της ιστορίας της Ρόζι, η ίδια είναι γλυκύτατη και η συμπεριφορά της πολύ κόσμια, ενώ άλλοι μαθητές με πιο ήπιες ιστορίες δε σέβονται τίποτα και δεν έχουν ίχνος τρόπων και καλής συμπεριφοράς.
Παρά τις δυσκολίες, πρέπει να έχουμε και να έχουν οι ίδιοι οι μαθητές υπόψη τους ότι έχουν να φάνε και έχουν τη δυνατότητα να μορφωθούν τη στιγμή που τα παιδιά στη Σομαλία και αλλού πεθαίνουν καθημερινά απ΄την πείνα. Τους εξήγησα λοιπόν ότι παρά τη δύσκολη τους ζωή δεν είναι θύματα και ότι στη ζωή θα κριθείς από τις πράξεις σου και όχι με βάση του ποια είναι η οικογένειά σου.
Εύκολα τα λέω αυτά απ'τη θέση μου θα μου πείτε αλλά θεωρώ ότι έτσι είναι. Οπότε υπάρχει ελπίδα και θα συνεχίσω τη δουλειά μου για τα παιδιά που θέλουν να μορφωθούν και εκτιμούν την παρουσία μου!
